Magiczny kącik - na te i inne tematy

Trzy słowa, a mianowicie - "Śniadanie u Tiffany`ego" obijały mi się o uszy tyle razy, że aż doprowadzało mnie to czasami do szału. A dlaczego? Dlatego, że nie oglądałam jeszcze filmu, proste i logiczne. Także gdy Mery wyznaczyła mi pełną i obszerną listę "oczopatrzałek"*, które Kinga koniecznie powinna obejrzeć, a ta produkcja znalazła się na niej, jak najszybciej zabrałam się do dzieła!

"Śniadanie u Tiffany`ego" to amerykańska produkcja z 1961 roku, oparta na podstawie książki Trumana Capote z 1958 o tym samym tytule, której oczywiście nie przeczytałam.

O filmach pisać nie potrafię, ale wynika to pewnie z faktu iż tak mało ich oglądam, więc swoje zdanie wyrażę w punktach, krótko i na temat:

a) wprost ubóstwiam Audrey Hepburn za rolę Holly, w którą się wcieliła i zrobiła to znakomicie, z taką lekkością, zaangażowaniem, zupełnie jakby nie była to zwykła gra aktorska, tylko coś znacznie więcej, 

b) nie polubiłam Pepparda, nie wiem sama dlaczego, ale jakoś mi tak przeszkadzał... tak, wiem, to dziwne stwierdzenie, bo przecież jego rola była tu znacząca,

c) wciągnęłam się w oglądanie po zaledwie pięciu minutach, a to nieczęsto mi się zdarza,

d) rozbawiła mnie scena kradzieży w sklepie, sama nie wpadłabym na tak genialny pomysł, ciekawe czy w rzeczywistości by wypaliło (ja nic nie sugeruję!),

e) ach, i ta piosenka - Moon River - podziałała na mnie niezwykle uspokajająco, a to w ostatnim czasie okazuje się bardzo przydatne,
f) film na jeden wieczór na pewno odpowiedni, bo ma miłe, romantyczne zakończenie, aż chce sie więcej, 

g) postaram się go chyba w najbliższym czasie obejrzeć jeszcze raz, bo mam taki dziwny zwyczaj, że w pełni rozumiem to co oglądam dopiero za drugim razem. 

Podsumowując

"Śniadanie u Tiffany`ego" jest "oczopatrzałką" bardzo miłą, zgrabną, przyjemną i lekką. Poleca się ją zwłaszcza płci pięknej, bo ta druga płeć raczej nie znajdzie w niej upodobania, choć zawsze znaleźć się mogą wyjątki.

* - oczopatrzałka - film; określenie wymyślone przez Kingę G.