"Magiczny zakątek" ma już ROK!

Dzisiaj z ogromną radością informuję, że udało mi się przetrwać rok w blogosferze. To dla mnie wielki sukces, bo nie sądziłam, że wytrzymam aż tyle czasu. Muszę przyznać, że jestem z siebie dumna. Gdy zakładałam bloga nie spodziewałam się, nawet nie śmiałam marzyć, że zostanę przez Was tak ciepło przyjęta. Z szokiem patrzyłam na wciąż rosnącą liczbę statystyk i... nadal zastanawiam się dlaczego. Ale już nie będę pytać, uznajmy, że... rozumiem. :)

Chciałam stworzyć bloga, który będzie się wyróżniał. W pewien sposób to osiągnęłam, bo w czasach kiedy każdy goni za nowościami wydawniczymi ja wolę wracać do starych zapomnianych lektur. Pisząc o nich mam nadzieję, że ktoś jednak pójdzie do biblioteki, wypożyczy i zanurzy się w dawno minionych czasach. Rozumiem, że w większej mierze ciągnie nas do nowości, ale nowe nie znaczy lepsze. 

Najbardziej wbiły mi się do głowy dwa zdania, ale ich tu nie przytoczę, zastanawiajcie się o co chodzi. Jednakże dziękuję za wszystkie ciepłe słowa, każdą nawet najmniejszą pomoc i cenne rady, a także otuchę, którą mnie obdarzyliście w tym zakątku w sieci. 

Jako pierwszą muszę wyróżnić Mery, która przez ten rok stała się moim największym autorytetem; moją największą inspiracją. A jej słowa, że "roczny blogger już nie raczkuje!" autentycznie mnie dobiły. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie co poniektóre rzeczy.

Dziękuję osóbce o nicku Ema Pisula (chciałam napisać o niej Emilia, ale nie pozwala tak do siebie mówić) za niezliczone rozmowy, za bezgraniczną miłość, którą obydwie obdarzyłyśmy "Przeminęło z wiatrem". 

Jestem wdzięczna Asi Pałasz za to ile musiałam się namęczyć, aby podtrzymać ją na duchu. Dobra, ja jej nie podtrzymywałam tylko zareagowałam dość krzykliwie. Ale najważniejsze jest to, że możemy w nieskończoność kłócić się na temat twórczości K. Michalak. 

Dziękuję Marzence P. za to, że ma całkowicie inny gust niż ja. Towarzyszy mi od początku mojej blogowej przygody; była pierwszym obserwatorem, dodała pierwszy komentarz. 

Nie wiem co bym zrobiła gdyby nie przyszła mi z pomocą Karolina Pająk. W końcu zawdzięczam jej szablon, który gościł na blogu jeszcze do niedawna oraz ten nagłówek, który jest teraz.

Tak samo dziękuję Katarzynie Meres, na której pomoc zawsze mogę liczyć. Dzięki Tobie, kochana, zaczęłam pisać i uwierzyłam, że uda mi się to skończyć. 

Oraz Oli C., która zakuwa niemiecki będąc na fb i nominuje mnie do dziwnych zabaw, a później wymyśla głupoty.

Basi Pelc za to, że nie znosi koloru fioletowego, ale mimo to wpadała do mnie cały czas.  

Antonina Everdeen sprawiła, że bardzo chętnie poszłabym sobie z nią na herbatkę, pogadać i pospacerować, ale mogę się z tym pożegnać, bo pewnie mieszka gdzieś daleko ode mnie. Dlaczego blogerzy książkowi są rozrzuceni po całej Polsce?  

Podziękowania składam również Paula Ath, której ostatnio jest w blogosferze mniej, ale na pewno powróci z nową energią.

  

Obiecana niespodzianka będzie może jeszcze w tym tygodniu. Tylko nie wiem jeszcze którego dnia, bo przeraża mnie ilość nauki, aż nie wiem gdzie mam ręce wsadzić. I przy okazji przepraszam, naprawdę mi głupio, bo w ogóle nie wchodzę na Wasze blogi, postaram się to zmienić. 

Pozdrawiam bardzo serdecznie, 

Kinga G.