„Enklawa” - Ann Aguirre

Czy dziewczyna urodzona w ciemności przeżyje zesłanie w światło dnia?

Zacznę od wyjaśnienia tych bezsensownych napisów na okładce - „Znajdziecie tu wszystko, co najlepsze w bestsellerach Metro 2033 i Igrzyska śmierci. Gdy zobaczyłam to `hasło` będąc w bibliotece powstrzymałam się żeby nie wybuchnąć śmiechem. No bo ile można? Czy każdą książkę trzeba porównywać do bestsellerów? Rozumiem, że trzeba jakoś książkę zareklamować, ale jeśli chodzi o mnie, to mnie to nie przyciąga tylko odpycha. A w środku (to już przeczytałam w domu) - „... mrożącą krew w żyłach wizją przyszłości – tutaj całkowicie mnie rozwaliło – i miłością dwojga młodych bohaterów....” Przeczytałam „Enklawę od początku do końca i od razu mówię, że nie ma w niej nic mrożącego krew w żyłach i nie ma miłości dwojga bohaterów.

Znam tylko podziemne tunele.

Tak jak Skręt i Kamień, moi przyjaciele, którzy mieli tyle szczęścia, żeby dożyć piętnastu lat i dostać imiona. Tak jak Cień. Podobno był na Powierzchni, ale ja w to nie wierzę.
Przecież tam na Powierzchni nie ma nic…

W świecie Karo, enklawie głęboko pod ziemią, prawo do imienia zyskujesz, jeśli zdołasz przeżyć piętnaście lat. Od tej pory jesteś Łowcą, Robotnikiem lub Reproduktorem.
Karo zawsze chciała być Łowcą. Teraz wyrusza na pierwsze polowanie – z tajemniczym Cieniem, chłopakiem, którego dotyk jest tak delikatny, jak sztylet jest śmiercionośny. Ale nawet razem mogą paść ofiarą czających się w tunelach potworów. Zwłaszcza gdy odkryją, że te bezmyślne krwiożercze bestie zmieniły się w zorganizowanych, inteligentnych myśliwych.

Lecz starszyzna nie zamierza tego rozgłaszać. Karo i Cień chcą ostrzec mieszkańców enklawy, więc… zostają z niej wygnani. Nie mają dokąd pójść. W tonących w ciemności, spowitych dymem tunelach czeka ich śmierć. Pozostaje tylko droga na Powierzchnię – skąd jeszcze nikt nie wrócił…

"Enklawa" jest książką napisaną w pierwszej osobie l.poj., ale co ciekawe praktycznie nie ma wglądu w myśli głównej bohaterki, przynajmniej ja tak to odebrałam. Hm.. a może po prostu Karo w ogóle nie myśli? Tak, to by wszystko wyjaśniało. Karo jest postacią, którą autorka zamierzała zrobić na mądrą, odważną, nieustraszoną, nie udało się. Wyszła jej dziewczyna płaska jak podłoga w moim pokoju. Nie ma w niej życia, tak samo jak i w innych postaciach.

Jednakże to jeszcze nic, bo posunę się o stwierdzenie, że Ann Aguirre nie umie pisać. Po jakichś stu stronach gdy na tę książkę spoglądałam to odechciewało mi się czytać. Pióro pisarki jest płytkie, banalne i zero w nim umiejętności pisarskich. Może niektórzy lubią poczytać sobie coś nic do życia nie wnoszącego, coś co nie ma sensu, więc takim osobom polecam „Enklawę”, czytajcie koniecznie!

Pani Aguirre rzecz jasna nie mogła zrezygnować z trójkącika miłosnego, był, ale też go nie było. Był tak niedopracowany iż mogę uznać, że go jednak nie było. Prawdę mówiąc uważam, że był żałosny i przewidywalny, jak cała ta książka. Pomysł na fabułę może i gdzieś tam był, ale już go nie ma, bo został łatwo i szybko zniszczony przez styl autorki oraz płaskich bohaterów.

Tak słabej książki jak „Enklawa” dawno nie zdarzyło mi się czytać. Wzięłam ją z biblioteki, bo chciałam coś lekkiego i przyjemnego, nie miałam pojęcia jak paskudna się okaże. Nie polecam. Zapomniałam dodać, że kartki były przesiąknięte akcją, ale tak nudną i monotonną, bo Karo wszystko się udawało, że miałam ochotę iść spać (czytałam wieczorem). 

Wydawnictwo: Amber

Stron: 300

Przeczytane: 06.08.2013r.

Moja ocena: 2/10