"Wyrzutki" - John Flanagan

Zaczyna się twarda rywalizacja:

drużyna przeciw drużynie, wyzwanie za wyzwaniem.

Zwyciężyć mają najlepsi.

Właściwie to nie wiem co mogę napisać. Może, że „Wyrzutki” są napisane przez autora, który stworzył wspaniały cykl o zwiadowcach, których nie ukrywając, darzę ogromnym zamiłowaniem i nie wyobrażam sobie bez nich życia. Na trylogię „Drużyna” czekałam długo, długo i niecierpliwie... aż trafiła w moje ręce. Z czego się ogromnie cieszę. 

„Tylko wielkiego człowieka stać na przeprosiny.”

Surowy klimat, wysokie góry i rozległe pustkowia nie ułatwiają życia mieszkańcom Skandii. Dzień w dzień toczy się walka o byt. Nic dziwnego, że w tej nadmorskiej krainie każdy chłopak chce zostać wojownikiem. I to najlepszym z najlepszych. Zanim to jednak nastąpi, nastolatkowie są dzieleni na grupy, szkoleni i poddawani ciężkim próbom. 

Hal Mikkelson, sym poległego w walce skandyjskiego bohatera i aralueńskiej matki, musi się bardzo postarać, by udowodnić swą wartość. Nie odziedziczył po ojcu potężnej postury i imponującej siły mięśni. Niepozorny, niewysoki, nieśmiały, Hal staje jednak na czele jednaj z drużyn, lecz „Czaple” nie przedstawiają się zbyt imponująco: Stig na przykład, choć potrafi się bić i ma krzepę, jest porywczy i nie umie trzymać języka za zębami; osiłek Ingvar ma kiepski wzrok; bliźniaki bezustannie się kłócą, a Jesper jest zwykłym złodziejaszkiem...

Czy „Czaplom” uda się przekonać oberjarla Eraka, że zasługują na miano prawdziwych wojowników?

„Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.”

Świat wykreowany przez Johna Flanagana jest przemyślany i odpowiednio rozwinięty. Widać wyraźnie, że autor się wysilił i stworzył coś nowego, świeżego, a także pozostawiającego duże pole do popisu. I na pewno zostanie to jeszcze lepiej wykorzystane.

Głównym bohaterem jest Hal, którego niestety nie obdarzyłam taką sympatią jak Willa, ale w gruncie rzeczy nie jest zły, polubiłam go. Jednak na największe uznanie zasłużyli bliźniacy – Ulf i Wulf, którzy jako postacie są doprawdy świetnie skonstruowani, a ich ciągłe sprzeczki wywołują szeroki uśmiech. Cała drużyna „Czapli” oraz Thorn są świetni i sądzę, że jeszcze bardziej się do nich przywiążę w kolejnych dwóch tomach.  

Myślałam, że ta historia będzie przewidywalna i tak było do czasu... gdy w przedostatnim rozdziale nastąpił nagły zwrot akcji, a zakończenie jest fenomenalne i skłaniające do natychmiastowego sięgnięcia po „Najeźdźców” w, których może dziać się wiele, oj wiele. Liczę, że tak będzie.

Bałam się iż pan Flanagan już się `wyczerpał` i „Wyrzutki” będą marną kopią poprzednich książek jego pióra, ale nic z tego! Zastanawiacie się pewnie dlaczego nie dałam dziesięciu punktów, otóż w moim sercu trudno dorównać, a co dopiero przebić „Zwiadowców”, i może większość z was nie dostrzeże tego `czegoś`, co dostrzegłam ja w tej serii, ale mimo wszystko polecam ją wszystkim pragnącym przeżyć niezapomniane przygody, tak samo „Wyrzutki” pozwolą odpocząć od tego nudnego świata.  

Wydawnictwo: Jaguar

Stron: 440

Przeczytane: 09.07.2013r.

Moja ocena: 9/10