"Mechaniczny anioł" - Cassandra Clare

O ile trzy pierwsze tomy „Darów Anioła” (bo tyle jak na razie przeczytałam) uwielbiam, o tyle na „Mechanicznym aniele” się zawiodłam, który jest prequelem tej serii. Byłam pewna, że „Diabelskie maszyny” wyjdą Pani Clare tak samo owocnie, ale spotkał mnie nie mały zawód. Tak samo gdy zobaczyłam okładkę – obrzydliwa jest! Czy naprawdę nie można się było odrobinkę chociaż postarać? Okładka powinna PRZYCIĄGAĆ czytelników, a nie ich ODSTRASZAĆ!

„Zawsze trzeba być ostrożnym z książkami i z tym, co w nich jest, bo słowa mają moc zmieniania ludzi.”

Magia jest niebezpieczna, ale miłość jeszcze bardziej. Szesnastoletnia Tessa Gray pokonuje ocean, by odnaleźć brata, a celem jej podróży jest Anglia za czasów panowania królowej Wiktorii. W londyńskim Podziemnym Świecie, w którym po ulicach przemykają wampiry, czarownicy i inne nadnaturalne istoty, czeka na nią coś strasznego. Tylko Nocni Łowcy, wojownicy ratujący świat przed demonami, utrzymują w tym chaosie porządek. W trakcie swoich poszukiwań Tessa uświadamia sobie, że będzie musiała wybierać między ratowaniem brata a pomaganiem nowym przyjaciołom, którzy stoją na drodze sił ciemności... i że miłość potrafi być najniebezpieczniejszą magią. 

Sam ten opis brzmi tak banalnie, że aż nie chce się tej książki brać do ręki! Więc gdybym nie zapoznała się z „Darami Anioła” nie zwróciłabym uwagi na „Diabelskie maszyny”. Książka jest obfita w dialogi, a autorka pisze przystępnie, więc czyta się szybka. Ale mi jednak czegoś brakuje... Jestem miłośniczką opisów więc to chyba wszystko tłumaczy, a po przewracaniu każdej strony pełnej dialogów, bez żadnych urozmaiconych treści w opisach jest dla mnie męczące. No ale, że od czasu, do czasu trzeba sięgnąć po coś takiego, po prosu, żeby się zrelaksować, nie będę już wytykać za to autorce. Za to przyczepie się do wydania, bo literówek jest tu od groma! Miałam też wrażenie, że brakuje jakiegoś wyrazu, ale za którymś razem gdy moje opanowanie było już wyćwiczone, nie zwracałam na to większej uwagi.

Bohaterowie. Tessa. Była nijaka. Ani nie wzbudziła we mnie irytacji, ani nie polubiłam jej. Ot, taka kolejna marionetka w literaturze. Natomiast Will. Jego imię od razu przypomniało mi moją ulubioną postać ze „Zwiadowców” i wkurzyłam się strasznie. Dlaczego Pani Clare musiała wybrać to imię i z osoby, której je nadała zrobić tak irytującego chłopaka? Moja empatia do niego wzrastała z każdą stroną i gdyby to było możliwe to rozszarpałabym go na strzępy i wyrzuciła jak najdalej. Co do reszty... lepiej będzie jeśli zachowam swoje zdanie dla siebie.

Akcja podobno dzieję się długo przed „Miastem kości” czyli w 1878 roku, ale ja nawet tego nie poczułam. Gdzie ta magia XIX wieku? Czym ludzie, się tak w tej książce zachwycają? Przepraszam jeśli kogoś uraziłam, to tylko i wyłącznie moje zdanie i nie oczekuję, że się ze mną zgodzicie. Prawdopodobnie tak się nie stanie, bo przeglądając opinie na portalu lubimyczytać większość była zachwycona, a oceny nie schodziły poniżej siedmiu gwiazdek. Ja też miałam odżałować te siedem, ale pod koniec byłam tak wyczerpana czytaniem, że zdecydowałam się na ocenę widniejącą wyżej.

„Mechanicznego anioła” polecam tylko osobom ubóstwiającym „Dary anioła” chociaż jeśli się wam nie spodoba możecie popsuć sobie o serii ogólne wrażenie, a wszystkim innym odradzam i krzyczę - nie warto tracić czasu! 

Wydawnictwo: MAG

Stron: 467

Przeczytane: 01.07.2013r.

Moja ocena: 4/10