"Weronika postanawia umrzeć" - Paulo Coelho

Powieść dostała się w moje ręce dzięki mojej kochanej Weronice, którą przyciągną tytuł i postanowiła wypożyczyć ją z biblioteki. Bardzo dziękuję za pożyczenie mi tej książki, szkoda tylko, że ocena nie będzie pochlebna.

Umiera się na wiele sposobów:

z miłości, z tęsknoty, z rozpaczy, ze zmęczenia, z nudów, ze strachu...

Umiera się nie dlatego by przestać żyć , lecz po to by żyć inaczej. Kiedy świat zacieśnia się do rozmiaru pułapki, śmierć zdaje się być jedynym ratunkiem, ostatnią kartą, na którą stawia się własne życie. Weronika postanowiła umrzeć bez wyraźnego powodu, bez żalu i bez patosu. Może dlatego, że gdy szukała łatwych rozwiązań, jej życie stało się mdłe jak potrawa bez przypraw, pozbawione odrobiny szaleństwa. A gdzie szukać szaleństwa, jeśli nie w domu wariatów, pośród tych, którzy zostali nim obdarzeni w nadmiarze? Weronika uczy się na nowo, poznaje samą siebie, zmartwychwstaje. Weronika chce żyć inaczej...

Spodziewałam się ładnie napisanej historii Weroniki, najlepiej w pierwszej osobie, poruszającej i pouczającej. A co dostałam? Powieść napisaną w nijaki sposób, dokładnie to w czasie trzecioosobowym co nie pozwala na nawet minimalne utożsamienie się z Weroniką. Co rozdział była inna postać, aż w końcu zaczęłam się zastanawiać co to wszystko ma wspólnego z losem tytułowej bohaterki. I moi drodzy... muszę dodać, że nie spodziewałam się książki przepełnionej tak nudnymi, tak monotonnymi, tak pustymi filozoficznymi rozważaniami autora, które pewnie były zamierzona na `mądre` i `pouczające`. Ja to czytałam żeby przeczytać, a i tak za parę minut już nic z tego nie pozostawało w mojej głowie. Nie dałabym rady tego skończyć gdybym od czasu do czasu nie przeszła parę linijek do przodu.

Teraz pytanie do tych, którzy czytali „Weronika postanawia umrzeć”. Czy tylko mi wszystkie postacie wydawały się ... hm puste, nierzeczywiste, bezbarwne? Na początku wszyscy jedynie czego chcieli to umrzeć lub na zawsze pozostać z zakładzie psychiatrycznym. A późnej pojawiła się Weronika...i nagle cud!Chociaż jest taka jak oni, doznaje olśnienia i po próbie samobójczej chce żyć. Tak, chce żyć! Ta zmiana była tak nagła, że aż niewiarygodna i śmieszna.

SPOJLER! SPOJLER! SPOJLER!

Po paru rozdziałach w skutek zatrucia tabletkami nasennymi dowiaduje się, że ma chore serce i najpóźniej za tydzień umrze i jak można się domyślić (oczywiście) przeżyje, a co.

"Bądźcie szaleni, ale zachowujcie się jak normalni ludzie. Podejmijcie ryzyko bycia odmiennymi, ale nauczcie się to robić, nie zwracając na siebie uwagi. A teraz skupcie się na tej róży i pozwólcie, by objawiło się wasze prawdziwe JA.

- Co to jest prawdziwe JA?

- To kim jesteś, a nie to, co z ciebie uczyniono.”

Najważniejsze pytanie: Czy polecam? NIE, NIE i jeszcze raz NIE! Książka mi się nie podobała, nie znalazłam żadnej przyjemności w czytaniu jej i od innych powieści tego autora będę trzymać się z daleka. A tak na marginesie: to była tylko moja opinia, więc nikomu nie musi ona odpowiadać, a sądzę, że wiele osób będzie miało zupełnie przeciwne do mojego zdanie. Koniec i kropka. 

Wydawnictwo: Drzewo Babel

Stron: 213

Przeczytane: 18.06.2013r.

Moja ocena: 2/10