"Eragon" - Christopher Paolini

JEDEN CHŁOPIEC... JEDEN SMOK... ŚWIAT PEŁEN PRZYGÓD

"Ludzie mają irytujący zwyczaj pamiętania rzeczy, których nie powinni pamiętać.”

Myślę, że każdy kto mnie zna, a także czytelnicy mojego bloga wiedzą, a jeśli jeszcze nie to się właśnie dowiedzą, że literaturę fantasy darzę ogromną miłością, więc sięgnięcie przez mnie po „Eragona” było tylko kwestią czasu. Prace nad książką Paolini rozpoczął jak piętnastolatek, zakończył jak siedemnastolatek i z tego też powodu moja ocena będzie nieco wyższa z lekkim przymrużeniem oka.

"Prawdziwa odwaga polega na tym, by żyć i cierpieć za to, w co wierzysz.”

Akcja rozgrywa się w magicznym świecie. Książka opiera się na znanym archetypie dorastania młodzieńca i spełnienia misji. Eragon – bohater Paoliniego , młody wiejski chłopak znajduje niebieski kamień i przynosi go do domu. Ale zanim udaje mu się sprzedać go handlarzowi, z „kamienia” wykluwa się szafirowy smok, Saphira. Smoka próbuje ukraść zły Urgals, który brutalnie morduje wuja Eragona. Chłopcu i smoczycy w ostatniej chwili udaje się uciec. Od tej chwili Eragon poprzysięga zemstę mordercy wuja i wyrusza na wyprawę by uratować świat i stać się ostatnim legendarnym Jeźdźcem Smoków. Eragon jest związany z Saphirą magiczną mocą, psychiczną więzią , która wzmacnia ich wzajemną siłę lecz jest trochę...nieprzewidywalna. Król krainy, w której rozgrywa się akcja – Alagaesii – jest także Jeźdźcem, zaprzedał się jednak ciemnej mocy...W książce znajdujemy wszystko co niezbędne dla nowej generacji fantasy; wspaniałe walki , historyczne bronie, tajemniczy spisek i ... kobieta elf, która pojawia się w snach Eragona.

"Nic nie jest bardziej niebezpieczne niż wróg, który nie ma nic do stracenia”

Nie ma sensu porównywać tej książki do innych znanych pozycji jak np. „Władca Pierścieni” czy „Harry Potter”. Wiadomo, że nie tylko w moich oczach „Eragon” nie wygrałby tych pojedynków. Niestety wiele osób to robi, co mi osobiście działa na nerwy. 

Odnalazła sporo istotnych wad, które muszę tu przytoczyć. Czasami aż wiało nudą, bo rozdział kończył się na tym, ze główny bohater zasypiał, a kolejny zaczynał tym, że wstawał. Każdy dzień był szczegółowo opisany przez co fabuła była jakby monotonna i rozwleczona. Zero domysłów i manipulacji stworzonych dla czytelnika, który wszystko ma jak na tacy podane przez autora. Dopiero w końcowych rozdziałach mogłam wreszcie poczuć jakieś napięcie, emocje, bo przez resztę książki w ogóle nie mogłam wczuć się w to co czytam. Zamiast przenieść się do innego świata byłam bardzo dalekim obserwatorem.

Postacie nie są szablonowe, ale też nie są do końca dobrze wykreowane. Z bólem serca to piszę, czułam się jakby każda z nich nosiła tabliczkę z napisem `dobry` lub `zły`.

Jeszcze jednym w miarę istotnym minusem była pradawna mowa, której nie umiałam poprawnie odczytywać i za każdym razem gdy w treści pojawiało się jakieś zawarte z niej słowo musiałam zaglądać na koniec książki do słowniczka. I tak w kółko. Aż w końcu dałam sobie z tym spokój.

Nie mogę powiedzieć, że czytanie „Eragona” nie sprawiło mi przyjemności, bo sprawiło, i to ogromną! Ciekawy pomysł i styl, że tak powiem – jeszcze młodego i nie do końca `umiejętnego` pisarza, który dopiero próbował swoich sił, wzbudzał ciekawość i zachęcał do dalszego czytania.

W sumie muszę powiedzieć, że spodziewała się czegoś innego i... lepszego, ale przeczytam kolejny tom, bo interesuje mnie dalszy rozwój sytuacji. Nie rozumiem tylko dlaczego książka zbiera tak negatywne opinie, wiadomo nie jest arcydziełem jednak mniej wymagającym czytelnikom (do których ja już nie należę) na pewno się spodoba i może przeżyją nie zapomnianą przygodę. 

Wydawnictwo: MAG

Stron: 484

Przeczytane: 09.06.2013r.

Moja ocena: 6/10