„Przędza” - Gennifer Albin

Przeglądając nowości wydawnicze wpadła mi w oczy okładka „Przędzy” od, której nie sposób oderwać wzrok. Zdjęcie nie oddaje w pełni jak mieni się ona różnymi barwami w stosunku od padania światła, co niewątpliwie przyciąga potencjalnego czytelnika. Opis wydał mi się interesujący, więc zdecydowałam się na zakup.

ZAJRZYJ DO PRZESIĄKNIĘTEGO TAJEMNICAMI ŚWIATA, W KTÓRYM PEWNA DZIEWCZYNA TKA LUDZKIE LOSY NICZYM PARKA, CHOĆ NA WŁASNE ŻYCIE NIE MA ŻADNEGO WPŁYWU...

Szesnastoletnia Adelice Lewys zawsze była wyjątkowa.

Gdy rodzice odkrywają, że ich córka ma niezwykły dar, dar kształtowania rzeczywistości, uczą ją, jak go ukrywać. Nie chcą, by trafiła do tajemniczej Gildii, szkolącej utalentowane dziewczęta – totalitarnej organizacji o ogromnych wpływach. Gildia rządzi światem. Decyduje o tym, co ludzie jedzą, gdzie mieszkają, jak liczne mają potomstwo, a nawet kiedy wybije ich ostatnia godzina.

Choć Adelice nie chce powiększyć szeregów pięknych i bezlitosnych kobiet z Gildii, jej potężnego talentu nie da się ukryć – zostaje zwerbowana.

Zaplątana w sieć kłamstw i zakazanych miłości, musi odkryć prawdę o swojej niewyobrażalnej mocy. Przyszłość świata jest zagrożona i tylko do Adelice należy decyzja, czy go ocalić, czy też unicestwić...

Zacznę od tego co jako pierwsze rzuciło mi się w oczy a mianowicie, że powieść jest porównywana do „Igrzysk śmierci”, a na okładce są o tym aż dwie wzmianki jakby nie wystarczyła jedna. Nie cierpię, w prost nienawidzę gdy jakakolwiek książka jest w ten sposób promowana, aby tylko przyciągnąć ludzi. „Przędza” z trylogią Suzanne Collins nie ma właściwie nic wspólnego, a mnie taka reklama nie zachęciła, a jedynie odpychała.

Zaczęłam czytać, ale nie mogłam się wciągnąć i przerywałam co parę minut, później przybierałam się do lektury ponowie, aż w końcu magiczny świat „Przędzy” porwał mnie całkowicie. Piękna historia z barwnie splecionymi przez autorkę opisami sprawia, że czyta się lekko i przyjemnie, a sama powieść jest niczym piórko na wietrze.

Niestety cały urok musiał popsuć beznadziejny wątek romantyczny, który bardzo mi nie odpowiadał w swojej naiwności i przewidywalności. Myślę, że tutaj Pani Albin mogła się trochę bardziej wysilić, ale trudno nie zawsze ma się wszystko co się chce.

Mimo tego minusu wraz z kolejnymi stronami wzrastało napięcie, groza i mnóstwo nierozwikłanych tajemnic, które sprawiały, że każdą stronę pochłaniałam w całości i nie mogłam się doczekać odpowiedzi jak to wszystko się zakończy, szczęśliwie czy też nie?

W sumie „Przędzę” polecam w szczególności młodzieży pragnącej na chwilę oderwać się od rzeczywistości , mam nadzieję, że książka przypadnie wam do gustu. Ja miałam wystawić ocenę 9/10, ale `czegoś` zabrakło, mimo to nie mogę doczekać się kontynuacji. 

Wydawnictwo: Literackie

Stron: 387

Przeczytane: 26.05.2013r.

Moja ocena: 8/10