2. Elfem być...

"Elfem być" to cykl, który podzielony jest na sześć części, każda z nich zawiera jeden wiersz Marii Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej, a pod nim fragment mojego tekstu, który wzorowany jest na tym właśnie wierszu. Całość tworzy krótką historię miłosną.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Miłość

Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie. 

Patrzysz w okno i smutek masz w oku...

Przecież mnie kochasz nad życie?

Sam mówiłeś przeszłego roku...

Śmiejesz się, lecz coś tkwi poza tym. 

Patrzysz w niebo, na rzeźby obłoków...

Przecież ja jestem niebem i światem?

Sam mówiłeś przeszłego roku...

K. G.

     Widziała jak rozmyślał. Uparcie, burzliwie i skrycie. Spoglądając przez okno na zalaną słonecznym płomieniem drogę, kwiaty rosnące w jej ogrodzie i tamten wiecznie zielony las.

     "Przecież mnie kochasz?" - myślała i chciała, aby tak nadal było. Chciała słyszeć te dwa magiczne słowa każdego ranka, każdego wieczora. I sama też chciała je wypowiadać. Chciała kłaść się spać i mieć je wypisane na ustach, i chciała budzić się, otwierać usta, a te słowa wydostające się z nich, tańczyłyby najpiękniej, jak to tylko możliwe, w każdym kącie ich wspólnego pokoju.

     Przyglądała mu się jak się śmiał, ale nie śmiały się oczy. Nigdy. Bo oczy przecież nie potrafią kłamać... 

     Czuła, że coś jest nie tak. Bardzo. Bardzo. Bardzo nie tak. Czuła, że tkwi w tym jakaś obłuda. Ale to niemożliwe przecież, aby ktoś taki jak on mógł kłamać! A może...? 

     Wyszła przed dom, zaczerpnęła nowego, chłodnego, orzeźwiającego oddechu i po raz ostatni, po raz kolejny, po raz ostatni zobaczyła ich dwoje, unoszących się na niebieskich obłokach. Zobaczyła siebie. Siebie i jego. Ona się uśmiechała, uśmiechem zeszłego lata. A on szeptał jej coś do ucha. Z początku nie mogła przypomnieć sobie co to takiego było. Wtem zobaczyła jak oczy jej lśnią; po trosze dziwnym, po trosze magicznym światłem. I przypomniało się jej. 

     Mówił, że ona jest dla niego całym światem. 

     A potem stało się. Zostawił ją.