"Shirley" - Charlotte Brontë

Jest jak sen, słodki i niewinny, upajasz się w jego mocy, a po przebudzeniu nie pamiętasz o co w nim tak naprawdę chodziło. I nie wiem czy to plus czy minus.

"(...) cofamy się bowiem do początku tego stulecia. Niech teraźniejszość spłowieje i uschnie w gorejącym słońcu, niech pokryje ją gruba powłoka kurzu i niechże przestanie istnieć."

Istotnie, zasnęłam. Na całe cztery dni...

Poznałam pana Roberta Moor`a, młodego mężczyznę, przedsiębiorcę, borykającego się z przeciwnościami losu. Pewnego dnia musiał zdecydować się na sprowadzenie do swej fabryki nowoczesnych maszyn, czym naraził się miejscowej ludności, ludziom przez niego zwolnionym i poszukującym pracy. 

Nie zapominajmy jednak o jego bracie - Louisie, jak można go nie lubić? Nie wiem co takiego w nim siedzi, ale nieświadomie i niewolniczo każe trzymać za siebie kciuki. 

Poznałam trzech wikarych, panów: Donn, Malone oraz Sweeting.

Poznałam pana York`a, panią York oraz ich pociechy. W szczególności upodobałam sobie Martina, który wywołał u mnie niepohamowany napad śmiechu. 

I oczywiście poznałam nieśmiałą Caroline Helstone, która już od progu kazała mi siebie lubić, a im dalej w głąb, coraz bardziej ją uwielbiałam, a wszystkie momenty, w których gościła stawały się nieskończenie bardziej interesujące.

Oraz, ją chciałam zostawić sobie na koniec, poznałam Shirley Keeldar, zamożną, urzekającą pannę, która wcale nie jest tak dumna i wyniosła jak większość kobiet posiadających taki majątek i takąż pozycję społeczną. Ujęła mnie jej osobowość. To jedna z tych bohaterek, których się nigdy nie zapomina, to taka osóbka, której nie sposób przejrzeć, nie sposób odkryć co chodzi jej po główce, nad czym rozmyśla, czym się martwi, więc pozostaje dla Czytelnika zagadką. 

Do tego można doliczyć szereg innych, równie ważnych postaci... 

"Shirley" jest pierwszą książką, po której odważyłam się mazać ołówkiem, zaznaczać cytaty i fragmenty, zapisać sobie jakąś myśl czy spostrzeżenie, a to już coś znaczy.

Uwiódł mnie styl Charlotte, uwiódł mnie cały XIX wiek, jego piękno i inność przede wszystkim. Nadal uważam, że zostałam poszkodowana przez los. Powinnam żyć wtedy, dawno temu, w innych czasach, którymi rządziły inne zasady, powinnam ubierać suknię i iść odwiedzić taką Shirley, u której podwieczorek jadłaby Caroline. 

"Trzy miesiące temu życie było dla mnie bezcelowe i pozbawione nadziei. Topiłem się i  nie mogłem się już doczekać swojego końca. Ale nagle ktoś wyciągnął do mnie dłoń - tak delikatną, że prawie nie ośmieliłem się jej chwycić - i owa dłoń wyratowała mnie spod gruzów." 

Ostatniego rozdziału mogłoby nie być, sny zawsze kończą się w niespodziewanym momencie, nigdy nic w nich nie wyjaśnia się do końca, tymczasem dzieło Charlotte Brontë daje nam odpowiedzi na wszystkie pytania, a ja jestem czytelnikiem z gatunku tych, którym to nie odpowiada. Tacy jak ja wolą otwarte zakończania zastawiające wyobraźni wolną drogę, a tu dostałam cukierkowe wyjaśnienie wszystkich spraw. Chociaż dobrze, że Charlotte pozostawiła mi do odnalezienia morał, na potwierdzenie przytoczę ostatnie zdania utworu: 

"Opowieść dobiegła końca. Wyobrażam sobie teraz, jak rozumny Czytelnik wkłada na noc okulary, by odnaleźć jej morał. Gdybym podała jakiekolwiek wskazówki, byłaby to zniewaga dla jego inteligencji. Powiem więc tylko: Niech Bóg pomoże mu w tych poszukiwaniach."  

W snach wszystko jest możliwe więc, wiecie jak było wspaniale? Nic Wam już więcej nie powiem. Na waszym miejscu pobiegłabym do najbliższej księgarni lub biblioteki, chwyciła "Shirley" z półki, wróciła do domu, zrobiła herbatę, kawa też dopuszczalna, schowała się pod kocyk, opatuliła się nim, otworzyła książkę na pierwszej stronie i całkowicie się jej oddała. Zaśnijcie, jak ja. 

Wydawnictwo: MG

Stron: 640 

Przeczytane: 27.12.2013r.

Moja ocena: 9/10

Za egzemplarz oraz okazane mi zaufanie serdecznie dziękuję wydawnictwu MG